Klasy badań ultradźwiękowych

Prowadzenie badań NDT daje możliwość sprawdzenia struktury materiału, gdy wymagana jest wysoka odporność na oddziaływania zewnętrzne. Pozwala też na sprawdzenie stanu obiektu i ustalenie, czy przy jego produkcji nie popełniono błędów skutkujących groźnymi defektami. W ten sposób da się też sprawdzić, czy obciążenia występujące podczas eksploatacji oraz rozmaite czynniki zewnętrzne nie spowodowały osłabiających wytrzymałość zniszczeń. Jedną z najdokładniejszych i wszechstronnych metod NDT jest badania ultradźwiękowe UT. Przekonajmy się, na czym ono polega i sprawdźmy, w jakich wariantach może być wykonywane.

Na czym polega metoda badania UT?

Badanie z zastosowaniem ultradźwięków polega na użyciu fal akustycznych o częstotliwości wyższej niż górny próg słyszalności tj. 16 kHz i niższej od 100 MHz. Polegają one na wykorzystania zjawiska polegającego na tym, że rozchodząca się fala dźwiękowa na granicy dwóch ośrodków ulega częściowemu odbiciu oraz częściowo przenika przez obiekt. Ustalenie proporcji między związanymi z ich charakterystyką wielkościami pozwala na wyciągnięcie wniosków co do jednorodności struktury i występujących w niej defektów.

Jakimi metodami prowadzi się badanie UT?

Badania ultradźwiękowe można wykonywać metodą echa, cienia albo rezonansu. W metodzie echa wykorzystuje się zjawisko odbicia fali padającej na wadę materiałową np. pęknięcie. Na podstawie czasu między emisją a powrotem fali można zlokalizować defekt. Przy metodzie cienia korzysta się z dwóch przetworników służących jako źródło ultradźwięków oraz ich odbiornik. Nieciągłość występujące na drodze fal osłabiają ich natężenie. Technika ta sprawdza się dla elementów o niewielkiej grubości. W metodzie rezonansu obserwuje się nakładanie się na siebie fal padających i odbitych.